even blauw zien

(1965) Ja, die jongen met dat brilletje. Dat slapen op de maandagochtend was het gevolg van stappen in Scheveningen en vervolgens 's morgens doorgegaan naar het werk. Er naast pauzeren in de tuin van de Porceleyne Fles.

zondag 31 januari

Ik had mij deze dag wat anders voorgesteld. In het gemeentemuseum van Den Haag was de tentoonstelling "Delftsaardewerk". Heb in 1964 een aantal jaren op "De Koninklijke Porceleyne Fles' als plateelschilder en later nog eens op de experimenten afdeling keramiek gewerkt. Dus leek het mij wel interessant om weer eens geconfronteerd te worden met wat blauw. Maar wat op straat aan blauw te weinig is, was hier te veel. Eigenlijk weinig over te zeggen, hoewel, was toch wel leuk.

het zaterdag gevoel

kunst in het landschap

"De oversteek"
Een project wat ik schetste voor Oude-Tonge en wat ik nog wil uitwerken.

vrijdag 29 januari

Hans van Houwelingen krijgt in "Kunstbeeld" de vraag, "wat maakt eigenlijk dat kunst in de openbare ruimte slaagt?"
Hij antwoord, "het moet een eigen cultuur genereren en het moet zich in de tijd weten te voegen"

Wat moet ik hier nog aan toevoegen.

drie maal twee tomaten of..................

donderdag 28 januari

rondjes draaien in het groninger museum

woensdag 27 januari

Een vrouwelijke gast in het Metropolitan Museum of Art in New York viel en beschadigde daarmee het schilderij van The Actor van Pablo Picasso, een scheur van ongeveer vijftien cm lang. Hoe is dat mogelijk, zou je eerste gedachte zijn. Mijn eerste gedachte was toen ik dat las: “Oh, wat zal ze zelf geschrokken zijn”.
Dit voorval herinnerde mij aan het moment toen ik in het Groninger Museum op een stoel mezelf ronddraaide. Na enkele minuten wilde ik opstaan, maar kon mij totaal niet meer oriënteren en viel. Mijn eerste gedachte was om mij ergens aan vast te grijpen maar een fractie later realiseerde ik mij, dat ik een kunstvoorwerp kon vernielen of een van de gordijnen naar beneden kon trekken, met alle gevolgen van dien.
Het is goed afgelopen. Ik viel op de grond net langs het gordijn en het kunstvoorwerp raakte ik net niet.

Op het filmpje kun je een deel van mijn gedraai zien, de filmer stopte op het moment dat ik ging waggelen.

"Kunst in het landschap"

Hierboven een project wat ik schetste voor Dirksland en dat nog uitgewerkt moet woorden,"Hemden te water"

dinsdag 26 januari

Er is veel te doen en te ontdekken op het eiland en de verbinding met ‘kunst in de natuur’ zou hier uitstekend geïntegreerd kunnen worden. Eigenlijk ligt dit zo voor de hand dat het alleen maar bevreemding opwekt dat ik dit nog niet heb kunnen realiseren. Goeree-Overflakkee heeft heel wat te bieden wat betreft toerisme, recreatie en cultuurhistorie. Dit zou de tijd kunnen zijn om het eiland niet alleen als natuurontwikkelingsgebied te zien maar ook als kunst-en cultuurontwikkelingsgebied!

Wat te denken van een langeafstandswandeling van 20 a 30 kilometer en/of door stukken gebied waar de historie en de natuur uit de bodem dampen. Ik verzin maar wat, zo zijn er nog wel tien culturele evenementen te verzinnen. Kunst in het landschap kan een nieuwe dimensie gaan worden, als een verbindend element voor vele activiteiten voor alle bewoners van Goeree-Overflakkee.

Ik laat het hier even bij voordat ik dingen zeg waar ik later spijt van krijg. De komende maand zal ik hier meer aandacht aan geven.

Het maandag gevoel

maandag 25 januari

Mijn scootertje

zondag 24 januari

Vandaag naar de Kunsthal geweest. In de designgalerij staat een mooie collectie van vijftig originele trapauto’s uit de jaren dertig tot vijftig tentoongesteld. Een collectie van Rop Ranzijn die deze verzameling in een opwelling kocht, in enkele maanden opknapte en ze in hun oude glorie herstelde. Heel bijzonder, ik kan daar heerlijk van genieten en opgewonden van raken.

Ik moest meteen denken aan de tijd dat ik op de foto mocht met een scootertje. Vijf jaar oud en wonende in Den Helder. Dat scootertje moet uit diezelfde tijd komen als de verzameling trapauto’s van Rop Ranzijn.

Ach, het verzamelen doet mij gloeien, wie weet zie je mijn verzameling koffiemolens nog eens in de Kunsthal…

Het zaterdag gevoel

De folder.

22 januari

Er wordt op mijn atelierdeur gebonkt. Sinds ik hier woon - en dat is al dertig jaar - heb ik nog nooit een bel bij de deur gehad.
Inmiddels weten mijn dorpsgenoten dat er op mijn deur gebonkt moet worden om mij van mijn werk te krijgen.
Als ik naar de deur loop, staan daar een jongen en een meisje, ik schat een jaar of tien, met een brede glimlach op hun gezicht op mij te wachten.
Als ik ze binnenlaat wordt al snel duidelijk waar ze voor komen, ze willen ook van die beelden maken zoals ik die maak.
Ik neem ze serieus en vertel dat ze eerst met het materiaal moeten leren omgaan en dat moet eerst geleerd worden.
Maar ze laten zich door niets van de wijs brengen, "maar dat kunt u ons toch leren?" "Oké", zeg ik, "dat kan, maar dan moeten er wat meer
kinderen meedoen want dan kunnen jullie gezamenlijk het materiaal betalen"
Ze kijken elkaar met diezelfde glimlach aan als toen ze voor de deur stonden en zeggen "dat is goed" draaien zich om en gaan weg.
Na een uur, weer bonk, bonk op de deur, daar stonden ze alweer en ik laat ze binnen. "Mogen we een paar foto's maken dan gaan we bij de winkels en op school een paar folders ophangen want dan doen er misschien wat meer kinderen mee". Wat kon ik anders dan hiermee instemmen.
Ze maakten een aantal foto's en gingen tevreden weg. Na een uur, bonk, bonk, daar stonden ze nogmaals, ik was ze alweer vergeten.
Ik ben gewend dat mensen hier komen met een vraag en dan zie of hoor je ze vervolgens niet meer. Maar deze kinderen wilden daar
op deze middag verandering in brengen want samen hadden ze met foto's en tekst een digitale folder gemaakt om dit overal op te hangen.
Voordat ik maar een woord kon zeggen, zeiden zei: "dan kan er ook hier een op de ruit worden geplakt worden he". Zij overtroffen mijn stoutste verwachtingen en wederom kon ik alleen maar instemmen met deze overval. Nu maar afwachten waarop ik JA heb gezegd.

Vandaag hou ik het hier maar bij. Ik geef en jij geeft, samen geven we wat.

Kunst in het landschap.

Kunst heeft het vermogen om het ongewone in het gewone te laten zien. En de blik over het landschap een gelaagdheid van de realiteit zichtbaar te maken.
Het landschap in een 'openbare ruimte' en is zo een verbinding met alle bewoners, recreanten, agrariërs, natuur bewonderaars, bestuurders enzovoort.

Hoop de komende maand hier wat meer over te schrijven en voorbeelden van te geven. Doel, om op ons eiland G-O iets te geven, te tonen.

Het atelier.

dinsdag 19 januari
atelier 18.00 uur

Als mijn atelier niet is opgeruimd en ik er mijn kont niet meer kan
keren geeft dat telkens weer onrust, ik kan er dan niet op mijn
gemak vertoeven. Je zou zeggen, ga dan opruimen. Maar nee, mijn
atelier is te klein geworden, te klein voor alles wat ik verzamel aan
materiaal. Dan misschien die racefiets er uit, maar dat kan ook niet
want ik vind het lekker om zo nu en dan te gaan racen met dat ding.

dinsdag 19 januari
atelier 18.00uur

Het maandag gevoel.

maandag18 januari

122 piemels

Zondag 17 januari

In het museum Catharijneconvent in Utrecht staan vanaf 17 januari 122 hedendaagse vruchtbaarheidsymbolen opgesteld. Toen ik las dat sieraadmaker en beeldend kunstenaar Ruudt Peters kunstenaars vroeg om te reageren op ‘de Lingam’ voor een expositie in het museum Catharijneconvent was dat een openbaring voor mij als niet christen. Die openbaring geldt niet voor ‘de Lingam’ maar om het feit dat deze expositie in een religieus museum is. Nu wist ik op de eerste plaats niet wat ‘de Lingam’ was hoor. Het is een vruchtbaarheidssymbool dat zijn wortels heeft in de verering van Shiva, door heel Zuid-Azie tref je overal penisobjecten als talisman aan, in tempels of op markten, zoals Ruudt Peters op zijn reizen is tegen- gekomen. Zelf zegt hij in een interview met Bob Wilman in de Volkskrant, “Lingam gaat voor mij over oerkracht, creativiteit en mannelijke energie. In de hindoegod Shiva is de mannelijke en vrouwelijke energie harmonisch verenigd. Dat in anders in de westerse religie, daar botsen vrouwen en mannen en staat de fallus voor macht en voor mannelijke status, kijk maar naar die hoge bankgebouwen.”

Ik bedacht me opeens dat er op ons eiland ook zo’n hoog object staat wat voor een fallus zou kunnen doorgaan, en dat nog wel op 150 meter afstand van een kerk. Er is dus nog hoop om dit op G-O ook eens te integreren. Hoewel, als ik aan onze projecten ‘Kunst in de natuur’ denk, heb ik daar een hard hoofd in. Toch wil ik optimistisch blijven het, optimisme is het gereedschap voor vooruitgang in het leven.

Het zaterdag gevoel.

zaterdag 16 jauari

't komt me de keel uit, dat zaterdageitje.

vrijdag 15 januari

Vandaag in Rotterdam naar een nieuwe voorstelling van 'Wachtende Mannetjes' geweest, genaamd Fluisteraar, gemaakt door de jonge Rotterdamse Femke Monteny. Fluisteraar gaat over de systemen, over scheidsrechters, over dat je zo maar uit een systeem kan vallen en dan niet meer terug kan. Niet dat ik nu zo'n danstheaterfan ben, maar het inspireert mij zo.

Donderdag 14 januari

Als ik opsta en naar buiten kijk, zie ik dat het droefgeestig weer is. Tussen de bomen hangt een timide mist, hierdoor lijkt alles donkerder en grauwer dan het in werkelijkheid is. Als ik lang blijf staren lijkt het alsof ik de mistdroppels afzonderlijk kan zien, maar dat kan komen door de slaapogen die ik nog niet helemaal open heb. Als ik rond negen uur mijn eerste schets van deze dag heb gemaakt, gaan plots alle lichten om mij heen uit. Was het alleen maar het licht, dan was het nog wel te overzien, maar de cv-ketel geeft geen warmte zonder stroom.
Inmiddels heb ik twee extra truien aangetrokken maar krijg het niet meer warm, ik kan zo niet meer werken. Zie op straat dat mensen met gebaren elkaar duidelijk maken dat zij ook geen stroom hebben. De plaatselijke supermarkt heeft haar deuren gesloten. Zo laat ik deze dag achter, ik kan er meeleven.

woendar 13 januari

woendag 13 januari

Nu ik al dertien dagen geschreven en/of getekend heb, realiseer ik me dat andere werkzaamheden - zoals nieuwe ontwerpen van urnen - blijven liggen. Maar… deze dag is somber en grauw, de natte sneeuw blijft op de ruiten plakken, voor mij geen dag om aan de urnen te werken.

Het maandag gevoel.

zaterdag 9 januari

Vanaf 6 februari kan men overnachten in museum Boymans van Beuningen. Twee bezoekers kunnen een nacht doorbrengen in de ‘revolving hotel room’, een sculptuur van de Duitse kunstenaar Carsten Höller. Gasten kunnen ook andere topstukken in het museum bewonderen. In de ochtend maakt de hotelkamer weer gewoon deel uit van de tentoonstelling ‘devided, devided’ van Höller en bevinden de gasten zich temidden van de museumbezoekers. Aan de overnachting hangt een prijskaartje van 275 tot 450 euro per nacht, voor die prijs ben je toch even een stukje kunst.
Ik denk erover om ook een bed in mijn atelier te zetten, overnachting 150 euro per nacht, inclusief verf, doek en penselen!! Aanmelden via mijn blog, ontbijd op bed inbgrepen!

maandag 4 januari
Elk excuus om alleen te zijn en naar mijn eigen wereld te sluipen geeft alijd weer afkeuring in mijn omgeving. Maar creeren in vormen en kleur is een andere wereld met een ander gevoel dan gestreeld worden door een vrouwenhand. Maar terugtrekken uit het ‘dagelijks gezeur’ maakt dat ik inhoud kan geven aan mijn kreativiteit om de kunst vorm te geven. Creeren is eenzaamheid, een scheppende wereld, moeilijk te delen of te verwoorden. Daarom vanaf nu elke maandag een tekening die moeilijk te verwoorden is.

zaterdag 2 januari

Vandaag de krant van gister nog even doorgenomen. Veel gelul over 'de jaren nul' van de 21e eeuw. De Kloof Tussen moslims en de westerse wereld, het faillissemnet van Marco B, de kredietcrisis, de zeespiegel ons sterven gaat bedreigen, relaties die we niet meer in stand houden, de kinderen adhd Krijgen ... Tot zover de jaren nul. Wat gaan we nu doen? Wat ik moet doen weet ik wel, Spijkers met koppen slaan (waar hoorde ik dat eerder) Hoewel ik daar ook nooit sterk in ben geweest. Na 365 dagen mag de lezer dit zelf beoordeln.

Hierboven foto keramiekbeeld, Van Haar 1, uit de serie 'Van Haar'
En hier onder dan Beethoven.


vrijdag 1 januari

Met een deeltje van de familie Sluijs oud en nieuw gevierd. Ik heb een hekel aan het woord gezellig maar deze keer kan ik niet anders zeggen dan ‘het was gezellig’. Het woongedeelte van mijn huis staat natuurlijk vol met kunst en ben altijd benieuwd naar de opmerkingen hierover van mijn gasten. Dit zou ik eigenlijk niet moeten willen maar dat is de kinderlijkheid in mij. Ik heb een torso van Beethoven staan dat ik in een impulsieve bui bij een tuincentrum op de kop heb getikt en laat nu dat ding weer de aandacht krijgen. Ja het is herkenbaar en makkelijk om een gesprekje over te beginnen. Ik moest denken aanvroeger, aan het schilderij met het jongetje met de traan...