22 januari
Er wordt op mijn atelierdeur gebonkt. Sinds ik hier woon - en dat is al dertig jaar - heb ik nog nooit een bel bij de deur gehad.
Inmiddels weten mijn dorpsgenoten dat er op mijn deur gebonkt moet worden om mij van mijn werk te krijgen.
Als ik naar de deur loop, staan daar een jongen en een meisje, ik schat een jaar of tien, met een brede glimlach op hun gezicht op mij te wachten.
Als ik ze binnenlaat wordt al snel duidelijk waar ze voor komen, ze willen ook van die beelden maken zoals ik die maak.
Ik neem ze serieus en vertel dat ze eerst met het materiaal moeten leren omgaan en dat moet eerst geleerd worden.
Maar ze laten zich door niets van de wijs brengen, "maar dat kunt u ons toch leren?" "Oké", zeg ik, "dat kan, maar dan moeten er wat meer
kinderen meedoen want dan kunnen jullie gezamenlijk het materiaal betalen"
Ze kijken elkaar met diezelfde glimlach aan als toen ze voor de deur stonden en zeggen "dat is goed" draaien zich om en gaan weg.
Na een uur, weer bonk, bonk op de deur, daar stonden ze alweer en ik laat ze binnen. "Mogen we een paar foto's maken dan gaan we bij de winkels en op school een paar folders ophangen want dan doen er misschien wat meer kinderen mee". Wat kon ik anders dan hiermee instemmen.
Ze maakten een aantal foto's en gingen tevreden weg. Na een uur, bonk, bonk, daar stonden ze nogmaals, ik was ze alweer vergeten.
Ik ben gewend dat mensen hier komen met een vraag en dan zie of hoor je ze vervolgens niet meer. Maar deze kinderen wilden daar
op deze middag verandering in brengen want samen hadden ze met foto's en tekst een digitale folder gemaakt om dit overal op te hangen.
Voordat ik maar een woord kon zeggen, zeiden zei: "dan kan er ook hier een op de ruit worden geplakt worden he". Zij overtroffen mijn stoutste verwachtingen en wederom kon ik alleen maar instemmen met deze overval. Nu maar afwachten waarop ik JA heb gezegd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten